Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu, kurulduğu ve yıkıldığı yıllar olan 962-1806 yılları arasında toplam 844 yıl boyunca tarihe konu olan ve Orta Avrupa’da hüküm sürmüş monarşik yapıdaki bir Alman Krallığıdır. İmparatorluk yönetim şekli olarak, tek elden yönetim yerine küçük devletçikler olarak hanedanların ortak yönetilmesini benimsemiştir. Bahsi geçen hanedanlardan Habsburg Hanedanı, Hohenzollern Hanedanı, Wettin Hanedanı, Wittelsbach Hanedanı, Oldenburg Hanedanı ülkeyi federal bir yapıda yönetmişlerdir. Ülke çoklu bir eyalet yapısına sahip olmasına rağmen Kutsal Roma Cermen İmparatoru sadece Habsburg Hanedanı’ndan seçilebilmiştir.

İmparatorluk, kuruluş döneminde yönetim olarak Roma gelenekleri ve karakterlerini taşıdıklarını iddia etmiş ve bu şekilde güç kazanmaya ve Hıristiyan dünyasından destek almaya çalışmıştır. Fakat imparatorluk çoğunlukla Alman halkından oluştuğu için aslında gelecek çağın Almanya ve Avusturya devletlerinin temellerini oluşturmuştur. Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu, geniş yetkili hanedanlık sistemine bağlı olmasına rağmen zamanla bu yapı küçük devletlerin bağımsız hareketleri sonucu zedelenmiştir. 

900’lü yıllardan sonra Orta Avrupa’da Almanya, İtalya ve Fransa arasında bir hakimiyet mücadelesi yaşanmaktaydı. Yeni doğan krallıklar, feodaller ve soylular arasında savaşa girişmişlerdi. Bu iç karışıklıklar devam ederken Almanya ve İtalya’da otorite Büyük Otto tarafından kuruldu ve Otto, 962 yılında Papa tarafından İmparator olarak kutsandı, tacı takıldı. Ülkeyi feodal beylikler arasındaki mücadeleden kurtarmak için bir taraftan Katolik dünyasının dünyevi önderi olan İmparatorluğun, diğer taraftan manevi önder olarak Papa’nın desteğini almışlardı. İmparatorluk kuruluş yıllarında Almanya, Fransa, İtalya, Macaristan, İngiltere ve İspanya’ya hükmetmek ve hatta Papa’nın en büyük destekçisi ve onun gücünün halefi olmak istiyordu. Fakat parçalı yapısı nedeniyle birlik sağlanamadı ve ardından Papa’nın, İngiltere, Fransa ve Macaristan krallarının karşı direnişi bunu imkansız hale getirdi.    

Bu saldırgan krallıklar karşısında tam olarak etkinleşmeyen yönetim ile birlikte yönetim birimleri hiçbir zaman tam olarak kurulamadı. Almanya ve İtalya’nın birçok feodal yapıya dönüşmesiyle birlikte bu bölünmüşlük gittikçe büyüdü. Fakat bu farklı fraksiyonlar İmparatorun mutlak hakimiyetini kabul etmiyorlardı. İmparatorluğun fraksiyonlarına göre İmparator, kendilerinin de içinde bulunduğu feodal birliğin üstünde bulunan bir yönetim amiriydi. Kendileri üzerinde İmparatorun hiçbir gücünü kabul etmiyorlardı. Aynı süreçte Papalar, feodallerle birlikte İmparatorlara karşı çıkıyorlardı. Papaların güç arzuları, krallıklar ve feodal yapılar alt alta geldiklerinde Ortaçağ Avrupa’sında büyük bir savaş dönemi ortaya çıktı.  İlk önemli anlaşmazlık 11. yüzyılda imparator 4. Heinrich ile Papa 7. Gregorius arasında ortaya çıktı. 7. Gregorius’un kendisini aforoz etmesi üzerine tahtı tehlikeye giren imparator, sonradan af dileyerek yeniden kiliseye kabul edildi. Din adamlarının atanması konusunda papalıkla İmparatorluk arasında çıkan bu çatışma yaklaşık 300 yıl sürdü. Üstelik önceden beri anlaşmazlık içinde olan Alman prensler Papanın yanında yer almışlardı. Dönem dönem şiddetli savaşlara yol açan bu çekişmeler Kutsal Roma-Cermen İmparatorluğunun topraklarını ve kilise üzerindeki yetkilerini yitirmesiyle sonuçlandı. 1147 yılında Kutsal Roma-Cermen İmparatoru olarak taç giyen Prusya Kralı I. Friedrich hem kendi topraklarında birlik oluşturarak hem de İtalya’yı denetim altına alarak kent devletlerinin imparatorluk görevlilerince yönetilmesini istiyordu. Bu savaşlarla birlikte reformlar başladı. Katolik İmparator ile protestanlığı savunan Alman prensliği arasında çatışmalar yaşandı ve İmparatorluk zayıfladı. Alman prenslikleri arasındaki bu bölünmüşlük bir dizi çatışma halinde ortaya çıktı. Bu çatışmaların en önemlisi Otuz Yıl Savaşları’ydı. 1618-1648 arasındaki dönemde Almanya’nın yıpranması ile İmparatorluk federal bir yapıya bölünerek yarı bağımsız devletler topluluğuna dönüştü. 

15. yüzyılın ortalarından sonra başa geçen Kutsal Roma-Cermen İmparatorlarının çoğu Habsburg Hanedanlığından kişilerdi. Habsburglar evlilik yoluyla Bohemya, Macaristan, Felemenk, İspanya, Napoli, Sicilya gibi yerler ile Amerika ve Asya’daki İspanyol sömürgelerini ele geçirdiler. 1519 yılında Avusturya Arşidükü V. Karl (Şarlken) adıyla Kutsal Roma-Cermen İmparatoru seçildi. Büyüyen İmparatorluğun topraklarını yönetmek çok zordu. Bunun için imparator, imparatorluk topraklarının yarısının yönetimini kardeşi Ferdinand’a verdi. Habsburgların yönetimi altında gücünün doruğuna ulaşan İmparatorluk 16. yüzyıldaki reform hareketlerinden olumsuz etkilendi. Katolik İmparatorlar ile Protestanlığı benimseyen Alman Prenslikleri arasındaki uyuşmazlık, Almanya’nın bölünmesine yol açmıştı. Protestanlar ve Katolikler arasında uzun yıllar süren savaşlar sonucu İmparatorluk güç kaybetti. Otuz Yıl Savaşları’nın (1618-1648) sonucunda ise bağımsız devletlerin yönettiği güçsüz bir birliğe dönüştü.

1804 yılında Napoleon Bonaparte’nin Kutsal Roma Germen İmparatorluğu’nun üstünlüğüne son vererek kendini İmparator olarak ilan etmesinin ardından son imparator olan II. Franz, 1806 yılında Kutsal-Roma-Cermen İmparatoru otoritesinden vazgeçerek bin yıllık bir imparatorluğun tarihe gömülmesine neden oldu.