19. yüzyılın ekonomik ortamında sanayinin ve dünya pazarının hâkimi olan İngiltere, ekonomik bunalımların kaynağı ve bulunduğu çevredeki siyasi bunalımların ise dolaylı yoldan da olsa destekçisiydi. Ekonomik koşulların lideri İngiltere olsa da devrimlerin başladığı yer Fransa’ydı. Karl Marx’a göre 1789, 1830 ve 1848 devrimleri önce Fransa’da patlak vermiş ve ardından bütün Avrupa kıtasına yayılmışlardır.        

Marx’a göre Şubat devrimi Fransa’ya bir takım siyasi haklar getirmişti. Fransa’daki toprak ve mülkiyet sahibi köylüler artık siyasi bir nitelik kazanmıştı. 1830 Temmuz Devrimi’nde olduğu gibi 1848 Şubat Devrim’i de bir sermayeci, kapitalist bir oluşumdu. Çünkü Şubat devrimi burjuva mantığını iktidara çıkarmış ve işçi sınıfını azınlıkta bırakmıştı. Fransız proletaryası tek başına bir siyasi kazanım elde edemeyeceğini anladığı için burjuva tarafıyla ortak hareket etmiş ve az olsa da işçi sınıfı için birtakım kazanımlar elde etmek için uğraş vermişti. Evet, Şubat 1848 ayaklanmasının işçi karakteri zayıftı fakat süreç ilerledikçe 22 Haziranda Ulusal Atölyelerin kapatılmasının ardından Paris işçi ayaklanmaları yaşandı ve bu ayaklanmada işçiler kısıtlı imkanları ile artık başta oturan burjuva sınıfını yıkmaya ve işçi egemenliğini tanıtmaya çalıştılar. Peki ama 22 Haziran’da başlayan Paris işçi ayaklanması neden başarısız oldu?

Paris işçi ayaklanması sosyalist işçi kesiminin bir başkaldırısı niteliği taşımasına rağmen, bu ayaklanma bir lider ve askeri araç ve gereçten yoksun olarak gelişmişti. Birçok düşünür ve sosyalist düşünüre göre 22 Haziran’da yaşanan işçi ayaklanmasının başarısızlığı artık işçi sınıfının burjuvanın emrinden çıkamayacağının bir göstergesiydi. İşçi ayaklanmasından sonra yerel burjuvazi otoriteleri ve feodal burjuvalar arasından bir ittifak söz konusu oldu. Şunu da belirtmekte fayda var ki Fransa’da yaşanan her devrim dünya dengelerini derinden etkilediği için Dünya Harbini de tetiklemiştir. 

Haziran ayaklanması sırasında isyanın bastırılmasında büyük rol sahibi olan General Cavaignae, 10 Aralık 1848 seçimlerinde Napolyon Bonapart’ın yeğeni Louis Napolyon (Cumhuriyetçi Burjuvazi) ile girdiği yarışta seçimi kaybetti. Louis Napolyon’un seçimleri kazanmasıyla birlikte Fransa’da “Burjuva Diktatörlüğü” sona erdi. 10 Aralık tarihi mevcut iktidarı deviren köylülerin Hükümet Darbesi oldu. Amcasının vasıflarına sahip olamamasına rağmen Louis Napolyon için, seçimlerde sadece köylüler değil, ordu Kralcı burjuvazi ve kendi adaylarını çıkarmalarına rağmen Haziran yenilgisinin öcünü almak isteyen işçi sınıfı bile oy vermişti. İkinci Bonapart iktidara giderken cumhuriyetten çok monarşi kılığına bürünmüştü. Bu durumun ardından yasama ve yürütme erklerinin hükümette toplanmasıyla 13 Haziran 1849 ayaklanması çıktı ve ayaklanma bastırılarak yeni bir kabine kuruldu. İkinci Bonapart kendisine karşı örgütlenen burjuva sınıfını kontrol altına almak için 6 Ocak 1850 yılında kendi adını taşıyan bir gazete çıkartı. Kendi düşüncesinde olanların lider olarak seçildiği tarih olan “On Aralık Derneği” olarak adlandırmıştı.

Tek başına yönetim kuran İkinci Bonapart, ertelenmiş seçimlerin yaklaşması ile hükümetin zor durumunu sadece anarşi yaratarak çözeceğini düşünüyordu. Sol kesimi sokağa dökmek için 1850’de dikilen özgürlük ağaçlarını kesen İkinci Bonapart, bu amacına ulaşmadı. Kesilen ağaçlar işçi kesiminin 1789’da başlayarak 1830 ve 1848’e kadar devam eden devrimini simgeliyordu. Bütün engellemelere rağmen 10 Mart 1850’de ara seçimler yapıldı ve solun Paris’teki üç adayı mecliste yer almayı başarmıştı.         

1848 işçi devrimlerinin Almanya’daki oluşumu daha çok burjuva-liberal bir çizgide gelişti. Almanya’nın parçalanmış siyasi yapısının hoşnutsuzluğu ile birlikte tek bir parça ve yönetimden ibaret bir Alman iktidarı hayali vardı. Viyana Kongresi’nin Almanya’yı parçalaması ile yeni kurulan 35 devletin hepsi mutlakıyetle yönetilen küçük prensliklerdi. Burjuva karşıtı olan Alman toplumunda genel iktidar toprak soylularının elindeydi. 1848 ilkbaharında bazı işçi hareketleri ortaya çıktıysa da bu hareketler kısa zamanda bastırıldı. Almanya’daki işçi hareketlerinin asıl sebebi Almanya’nın birleşmesi yönünde adım atmaktı. 

1848 işçi devrimleri Avusturya’nın siyasi yapısına uygun olarak Viyana’da liberal doğrultuda, Çek, Macar, İtalyan uluslarında ise ulusal istekler doğrultusunda bir yön izledi. 1815 yılında düzenlenen Viyana Kongre’sinde Avusturya mutlakıyetçi düşüncelerin merkezi olarak çok uluslu yapısını korumaya çalıştı. Metternich, Avusturya’nın böyle bir devrimci düşünceyle parçalanacağının farkındaydı. Önce Viyana’da 13 Mart 1848’de Viyanalılar ayaklandı, olayın ardından Meternich istifa etmek zorunda kaldı. Mayıs ayında işçilerin siyasal hakları genişletilirken soylular meclisi dağıtıldı. Viyana’da bu olaylar yaşanırken devrimin etkisi ve ulusçuluk akımıyla Macarlar, İtalyanlar ve Çekler ayaklandılar. Ancak Avusturya buna müsamaha göstermedi ve Avrupa’nın en güçlü liderlerinden olan I. Nikola, General Paskeyeviç komutasında yüz bin kişilik bir orduyu Macaristan’a gönderdi.

Osmanlı Devleti, Balkanlar’da ulusallaşmanın etkisiyle birlikteufak krizler yaşadı. Eflak-Boğdan’da, önce Boğdan’ın Eflak ile birleşme ve bağımsızlık doğrultusunda bir hareketi olduysa da bu hareket çabuk bastırıldı, fakat Eflak’ta bağımsızlık taraftarları bir anayasa yayınladılar. Eflak-Boğdan Voyvodası Mihail Sturza bu hareketi bastıramadı, çekilmek zorunda kaldı. I. Nikola’nın himayesinde Çar’ın ordusunun Eflak ve Boğdan’ın kuzey bölgelerini işgal etmesiyle birlikte ilk önceleri ayaklanan uluslarla antlaşmak isteyen Osmanlı da bölgeyi işgal etmek durumda kaldı. Osmanlı Devleti ve Çarlık Rusyası Petersbourg’da bu karşılıklı işgalle ilgili bir de antlaşma imzalamışlardır.