Paris Antlaşması’yla sağlanan geçici dostluğun ardından İngiltere ve Fransa arasındaki Aktinya sorunu çözüme kavuşmamıştı. Ayrıca Fransa Kralının İngiltere’ye olan bağlılığı da ayrı bir sorundu. Bu bağlılık İngiltere Kralı III. Edvard’ın annesinin, Fransa Kralı III. Filip’in kızı olmasından kaynaklanmaktaydı. Fakat Fransa iktidarının 1328 yılında Kapetler Hanedanlığı’ndan Valois Hanedanlığı’na geçmesiyle birlikte III. Edvard bu yeni Fransa Kralını kabul etmeyerek Fransa tahtına geçmek istemişti. Böylece kısa süreli bir antlaşmanın ardından hanedan mücadelesi kanlı ve yıllarca sürecek bir savaşlar dizisine dönüşmüştü. Çatışmalar 1345 yılına kadar çetin geçmedi aksine mücadeleler ve çarpışmalar sönüktü. Fakat yapılan savaşlarda İngilizlerin üstünlüğü barizdi ve Fransızlar birçok defa İngilizlere yenilmekten kurtulamadılar. İngiltere Kralı III. Edvard Fransız birliklerini Greey’de bozguna uğrattıktan sonra 1347 yılında Kale (Calais) şehrini işgal etti. Savaşların en büyük sorunu ölülerin ortalıkta bırakılması nedeniyle etrafa yayılan ve insanlara bulaşan salgın hastalıklardı. Bütün bu olumsuzluklar sonucu savaşa bir süre ara verilmiş; fakat tarafların anlaşmaya varamaması savaşı 1355 yılında yeniden başlatmıştı.

1355 yılında savaşın yeniden başlaması Fransızların yenilgilerini değiştirmedi. Kral II. Jean tahtan indirildi ve Kral esir düştükten sonra yerine geçen Şarl (Charles) döneminde Fransa adeta karışıklık içinde debelendi durdu. Fakat daha sonra Naib düzeni sağlayarak İngiltere ile ağır bir antlaşma (1360) imzalayarak Fransa tahtını babasına ve birçok yeri de İngilizlere bırakarak tahttan indi.

Babası II. Jean’ın ölümünden sonra tahta çıkan V. Charles, 16 yıllık bir saltanat sürdü ve Fransa’yı toparlamaya çalıştı. Fransızlar, İngilizlere karşı başlattıkları 1369 saldırılarında daha çok gerilla savaşı uyguluyor ve çeteler halinde çarpışıyorlardı. Bu düzen dışı hareket İngiliz birliklerini adeta imha edip kaybettikleri çoğu yeri Fransızlara geri kazandırmıştı. Sonraki dönemde her iki devletin de siyasi bunalım ve çöküntüler yaşaması nedeniyle 1380-1413 yılları arasında hiçbir çatışma yaşanmadı. V. Charles’ten sonra tahta çıkan Kral VI. Charles’ın, bir süre sonra akli dengesini yitirmesiyle Fransa ikiye bölünmüş ve iç savaş ortaya çıkmıştı. Bu sebeple son çarpışmalardan karlı çıkan Fransa barış döneminde iç karışıklıklarla uğraştığı için pek fazla toparlanma fırsatı bulamadı. 

İç karışıklıkları Fransa’nın aksine kısa sürede sonlandıran İngiliz Kralı V. Henry, Fransa’nın bu durumundan faydalanarak 1415 tarihinde Normandiya’ya çıkmış ve Fransızları ağır bir bozguna uğratmıştı. Fransızlar o kadar hazırlıksız yakalandılar ki diplomat ve kumandanların çoğu İngilizlere esir düştü. 1422 yılına gelindiğinde iki ülkenin Kralları da ölmüşlerdi. İngilizler ölen V. Henry yerine oğlu VI. Henry’i geçirerek Paris’te Fransa Kralı ilan ettiler. Fransa artık İngilizlerin kontrolüne girmişti. Bu tarihten itibaren İngilizler, altı yıl gibi kısa bir sürede Loire Irmağını geçerek bütün Kuzey Fransa’yı ele geçirmişlerdi. İngilizlerin işgali sürmeye devam ederken ölen Fransa Kralı VI. Charles’in oğlu olan VII. Charles Fransa krallığını ilan etmiş ve ülkede iki başlı bir yönetim ortaya çıkmıştı. En sonunda İngilizler Fransa’nın kilit bir şehri olan Orleans şehrini kuşatmışlardı. Bu kuşatma sırasında İngilizler o denli yıprandılar ki artık “Yüzyıl Savaşları” Fransa lehine dönmeye başlamıştı. Özellikle Lorenli bir kız çocuğu olan Jeanne d'Arc’ın dini hislerine güvenerek İngilizleri Orleans’dan çıkarması Fransızların yeniden milliyetçilik hisleriyle dirilmelerine sebep oldu. Şehrin ele geçirilmesinin ardından VII. Charles Reims’te tahta çıkarıldı. 

Kız çocuğu ve Fransa’nın “Kurtuluş Sembolü” olan Jeanne d'Arc, Paris’i İngilizlerden kurtarmaya çalışırken başarısız oldu ve esir düştü. Tutuklanmasının ardından yargılanan d'Arc, 1431 yılında suçlu bulunarak canlı canlı yakıldı. Direnişin sembolü olan kızın diri diri yakılmasının ardından Fransa adeta kükredi. Ve en sonunda tarihinde ender görülen hadiselerden biri yaşanarak Fransa halkı, Kral VII. Charles etrafında tek yumruk oldu. Yapılan bütün mali, siyasi ve askeri değişikliklerden sonra Fransa artık kaybettiği yerleri İngilizlerden almak için son derece kararlıydı. İlk iş olarak Paris 1436 yılında kurtarıldı, Paris’i 1441 yılında Champagne’nin kurtuluşu ve ardından sırasıyla 1450 yılında Maine ve Normandiye; 1453 yılında ise Guyenne İngiliz işgalinden kurtarılması izledi. Sadece İngiltere’ye yakın olan Kale (Calais) şehri kurtarılamadı. En sonunda kanlı savaştan yorulan iki taraf barış için Ağustos 1475 yılında birleştiler. Yüzyıl Savaşları bir antlaşma metni olmaksızın son buldu. Çünkü iki devlet de artık savaştan çok yorulmuştu ve Fransa çoğu toprağını İngilizler’in elinden kurtarmıştı. Savaş iki ülkeyi de en az elli sene geriye götürmüştü. 

Yüzyıl Savaşları savaş terminolojisine gerek taktiksel gerekse askeri strateji ve kullanılan silahlarla bir emsal niteliği taşımaktaydı. Savaş düşüncesi ve barışın sürekliliği düşüncelerinin gelişmesiyle birlikte Fransa ve İngiltere, Ortaçağ’ın ilk düzenli birlikleri sayılabilecek düzenli bir sisteme geçişin ne kadar önemli olduğunu bütün büyük devletlere vurgulamış oldular. Savaş sonunda Fransa, ülkesini düşman işgalinden kurtararak İngilizlere karşı büyük bir zafer kazanmıştı. Silah terminolojisine giren top, ilk defa 1346 yılında Kresty Savaşı’nda İngilizler tarafından aktif olarak kullanıldı. Yüzyıl Savaşları, özellikle son çarpışmalar ve İngiliz işgalinin ardından Fransa halkının milliyetçilik duygularının daha da gelişmesini sağladı. İki büyük devletin bu uzun süren savaşı, özellikle Balkan topraklarında ilerlemeye çalışan ve bir duraklama (1402 Ankara Savaşı, Fetret) dönemi yaşayan Osmanlı Devletinin de yıkılmaktan kurtulması demekti. Savaşın bir antlaşma metni olmadan son bulmasının ardından İngiltere bir dizi iç karışıklık ve ardından “Çifte Gül” (1455-1485) olarak bilinen iç savaşı yaşamıştı. Savaşan tarafların dünya lideri ve sömürge yarışı içinde olan İngiltere ve Fransa devletleri olması savaşın bütün devletleri etkilemesine neden oldu. İngiltere savaş sonunda iç karışıklık yaşasa da Fransa da savaşın yıllarca getirdiği o mali yükle artık tükenme noktasına gelmişti. Ülkedeki kıtlık ve sefalet iyiden iyiye kendini belli ediyordu.